Eva Veiga . ( Fuxidíos )
Soñei que vivía alí,
na braña afoutada.
Agardando o bico ingobernábel,
cando prendia na túa habitación
o canto acougado da acaricia.
Fiquei,
no outeiro
perfumado da túa vulva,
co devalar suave da miña voz,
coma quen abría o solpor da inocencia
E de súpeto ,desapareciches,
-naquel outono de dous mil trece-
introducindo o verme frio
neste retorno lene.
Hoxe
lúa desta lonxanía odiada,
entoldo a noite,
para morar na esquina muda
nun acto último de querer
Culleredo. Outono. 2013
No comments:
Post a Comment