Derradeiro

Na onda doce
polo aroma do loureiro salgado

abrironme o peito.
Máis non reclamei
a luz do útero
naquel naufraxio dos pálpitos.

Preguntei a epidérme
fuxida da ourela
pola marea dos astros frios
e só tinguiume na realidade
dos amores temporais.

Houbo un escoitar, lento
provinte da arteria.
Un TODO, morador e vixiante,
á ollada resistente e puntual.

Para decidir ser cadaver.

                               A Noelia.
                                                ( Culleredo. Xullo. 2013 )